“Dear friend, A Letter always feels to me like immortality because it is the mind alone without corporeal friend.”
Emily Dickinson aan T. W. Higginson, Junie 1869
In haar lewe publiseer Emily D.
glo net sewe, aanvaarbare verse,
versend aan haar kritiese mentor,
ene Thomas Wentworth Higginson.
Nadoods word die dubbelspraak,
haar ragfyn binnespraak, ontrafel.
Die ryke tapisserie van haar lewe
lok ooreenkomste uit, merkwaardig,
ook met haar, wat op die Stadionkade
mymer oor die digkuns as 'n valreep.
'n Ander Thomas stel hom aan,
in 'n ander tyd en ruimte, as preseptor.
Sy holruggeryde argumente oor
veelheid, vormvit en byltjies slyp,
neem my terug na Emily D. en Elisabeth E.
Waarom dié onheilige Thomas,
'n blote tentmaker van die woord,
glo bó hulle in 'n durende akkoord?
glo bó hulle in 'n durende akkoord?